نام فارسی: ختمی

نام علمی:  Althaea officinalis L.

قسمت مورد استفاده: تمام قسمت­های گیاه اعم از ریشه، گل و برگ گیاه دارای مصارف داروئی 
می­باشند.

اختصاصات گیاه­شناسی:

این گیاه جزو گیاهان پایا ولی علفی است. ساقه های گیاه بلند و افراشته هستند و پوشیده از کرک نرم 
می­باشند. ریشه گیاه به رنگ زرد و گاهی خاکستری متمایل به زرد می­باشد که دوکی شکل، منشعب و تقریبا ضخیم است.

برگ­ها به­صورت متناوب روی ساقه قرار دارند که دندانه دار هستند و 3 تا 5 قسمتی می باشند. از بغل برگ­ها خوشه­های گل که غالبا به رنگ سفید، صورتی و یا مایل بهارغوانی هستند خارج می­شود. دانه­ها در کنار هم قرار می­گیرند و یک میوه دایره­ای شکل مسطح را تشکیل می­دهند که هر کدام از دانه­های آن به تنهایی تقریبا کلیوی شکل هستند.

خواص داروئی:

گل ختمی: گل­های ختمی را صبح زود و قبل از باز شدن کامل باید چید. حالت نرم کننده دارد و در رفع سرفه و گلو درد به کار می­رود همچنین در درمان ورم ملتحمه از آن استفاده می­شود، در رفع التهاب مجاری تنفس فوقانی هم مصرف دارد.

برگ ختمی: به دلیل داشتن موسیلاژ فراوان درصورت مصرف داخلی حالت نرم­کننده دارد اما در استعمال خارجی به عنوان ضماد یا لوسیون هم کاربرد دارد.

ریشه ختمی: بیشتر حالت نرم کننده دارد و در بیماری های معده ای و روده­ای مصرف دارد. علاوه بر آن در خروج ترشحات ششی و رفع سرفه و تخلیه مخاط سینه مفید است، در درمان بیماری­های مثانه و کلیه (سنگ کلیه) نیز مصرف دارد. ریشه آن را پس از خروج از زمین پاک کرده سپس قطعه قطعه می­کنند و بعد در دمای معمولی خشک می­نمایند.

مهندس میترا فرهنگفر